معرفی بزرگان طالقان: عبدالناصر میرچی

طالقان زاده ای بزرگ

جناب آقای عبدالناصر میرچی فرزند مرحومان قنبر علی میرچی و بلقیس رسولی اهل روستای میر

ایشان شاعر این دو بیتی معروف هستن

 

خدا   با    خط خوش اینجا    نوشته ست

که خاک   طالقان نصف بهشت است

برایم جا به جای    طالقان   چون

کلیسا ،  مسجد   و    دیر    و کنشت    است

نمونه ای تک بیتی های استاد :

خر استخوان گرفته و سگ هم علفچر است
اینجا گمان کنم که جهان ، جور دیگر است

قسمتی از فعالیتهای ایشان در ذیل گرد آوری شده و بدین شرح میباشد.

* معاون سیاسی  و مدیر واحد مرکزی خبرصدا و سیمای گیلان
* مدیر کل اموراجتماعی استانداری مازندران و عضو ستاد پشتیبانی جنگ استان مازندران
* مدیر کل دفتر ایرانگردی و جهانگردی کشور
* مدیر کل سازمان قند و شکر ج.ا.ا
* مدیرعامل مرکز اطلاعات تاریخی تهران
* مدیرعامل شرکت خدمات رفاهی و اجتماعی شهرداری تهران
* عضو کمیته ی ارتباطات ستاد جناب آقای خاتمی و مسوول کمیته ی ارتباطات دفتر مشارکت های مردمی رییس جمهور منتخب سال 76
* مشاور فرهنگی وزیر تعاون و مدیرمسوول ماهنامه ی تعاون
* عضو موظف هیات مدیره صندوق تعاون کشور ( بانک تعاون )
* نایب رییس فدراسیون بولینگ و بیلیارد ج.ا.ا
* مشاور وزیر اموزش و پرورش
مسوول کمیته ی روابط عمومی ستاد اصلاح طلبان جناب آقای هاشمی سال 84
* 8 سال برکنار از کلیه ی مشاغل و مناصب دولتی ( دوره ی جناب آقای احمدی نژاد )
* مدیرکل ارزیابی و نظارت بر خدمات گردشگری کشور
* مشاور معاون رییس جمهور و رییس سازمان میراث فرهنگی ، صنایع دستی و گردشگری کشور
* مدیر کل میراث فرهنگی ، صنایع دستی و گردشگری استان البرز ( در حال حاضر )
* شاعر و نویسنده ی کتاب " بغضی همیشه " و سه کتاب در دست انتشار.

جانش ساق باد

معرفی روستاهای طالقان: دهدر

روستای دهدر واقع در #عرض جغرافیایی 36 11 21 و #طول جغرافیایی 51 02 45   و 2300 متر #ارتفاع از سطح دریا  از روستاهای بخش بالا طالقان از شهر طالقان بوده و از سمت شمال با کوه خاص از سمت شرق با روستای آسکان از سمت جنوب با روستای گته ده  و از سمت غرب با کوه پیله وهمن همجوار میباشد.

■ از جاذبه های گردشگری و توریستی میتوان به #آبگرم #گنداب در روستای دهدر اشاره کرد که به زمان #قاجار برمیگردد

■ #قلعه #استقراری قلعه #نوده یا قلعه #کیان خاتون روستای دهدر طالقان
دوران تاریخی تا قرون 7 و 8 هجری
حد فاصل میان دوروستای دهدر و اسکان

■ #محوطه #تاریخی معصوم زاده پیر غلام و #محوطه #باستانی گندی آب روستای دهدر طالقان
هزاره اول قبل از میلاد
1760 متری شمال شرق روستای دهدر

■ نام های خانوادگی اهالی بومی روستای دهدر طالقان
  کیان –طاهری- قادری- محمودی ...

■ مطلب ارسالی از :
آقای شهرام نظری از سوهان
■ و جمع آوری سایر اطلاعات روستا توسط ادمین های کانال طالقان نگین البرز

تعدادی عکس مربوط به روستای دهدر (با تشکر از کانون فرهنگی اورازان)

مراسم عروسی قدیمی در دهدر

تسطیح و رگلاژ محور روستایی دهدر در بخش بالاطالقان، توسط اداره راهداری و حمل و نقل جاده ای شهرستان طالقان (۱۳۹۶/۰۲/۲۰)

نارگیل

یدانه نارگیل قشنگ تمیز و پر آب که نشکی باشه ره ویگیرین اونی اضافه ره پاک کنین فقط مواظب باشیم اونی چشمان زخم و زیل نکنین بعد دی اون هانین یه مشمایی میان یه ته لیوان دی او دکنین اونی سر مشمای در دبندین نارگیل بطور هانین کو اونی سه تا چشم روبه بالا دباشه بعد دی اون هانین یه جای گرم حلا یه ماه اوره هر رو نگاه کنین تا از اون سه تا چشمی کو داره جوانش دربیا.
جوانه کو بزه باز یزره او دکنین سرش هر چند روز یه هوا هادین اون اول برگانش در میا بعد دی اونی بغل ده ریشه در میا
اومبا نارگیل هانین که گلدانی میان کو 30 سانت  خاک داشتی بو .یطوری هانین کو یک سوم اون بیرون خاک دباشه.
این دی شمای نارگیل.👍
منتها نباید عجله داشتی بین خیلی کند رشد هسته ایشان.🐌
بعد دی کو یدانه میمون 🐒 میخواین بوشو داری سر شمای به نارگیل جیر اینگنه😂😂

این دی مای عزیز دل جناب جوانه  نارگیل.💚
 ایندی لذت داره اینی جوانه بزی ین و اونی  رشد تماشا کوردن آخه عجیب هسته وخوشمزه😋😋😋😋

یادُش بخیر طالقان

ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧـﺎﻟﻖِ ﺭﺳﻮﻝ ﺳـﺮﻣـﺪ، ﺣﻀﺮﺕ ﺧﺘمی ﻣﺮﺗﺒﺖ ﻣﺤـﻤّـﺪ "ﺻﻠﯽ الله ﻭ ﻋﻠﯿﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ‏"
ﺍﻭّﻝ ﺻﺤﺒﺖ ﻭ ﺣﺪﯾﺚ ﻭ ﮐﻼﻡ، ﺑﺮﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺧـﻮﺍرﺍﻧﻢ ﺳــﻼﻡ
آی ﺟﻮاﻧﺎن طالقان خوبید؟ طالقانی گل وَچه آن خوبید؟
مُن ﻓﺪﺍﯼ ﺳﯿـﺎه ﺧﺎﻟﺘاﻥ، ﺧا ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟! ﭼﻄﻮﺭﻩ ﺍﺣﻮﺍﻟﺘاﻥ؟
ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻢ ﺍﺯ ﺗﮏ ﺗﮑﺘاﻥ ﺑﺪﺍﻫﻪ، ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺩﺭﺱ ﻭ مدرسه ﺑﺮﺍﻫﻪ؟
ﺍﻟﻬﯽ ﮐو ﻫﺮ ﭼﯽ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﺱ گرده، شمایی تابستانی واحد پاس گرده
قربان آن گپ زدن فارسیتان، البته کو یاد ناکُردین لهجه تان
قربان آن خجیره ننه آقاتان، کو یاد بُدان شرافت و وفاتان
تکیه کلامای همه طالقان، میدانی و میتانی و بَبَم جان
ﯾﺎﺩُﺵ ﺑﺨﯿﺮ وچگیان چه خوب بَ، حیف کو هنوز صبح نگردی، غروب بَ
‏«ﻫﻔﺖ ﺳِﻨﮓ‏» ‏« ‏قِییش وازی» ﻭ ‏«ﻗﺎﯾﻢ باشک‏»، ‏«ﺑﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪﯼ‏» ‏« ﺍُﺳﻢ ﻓﺎﻣﯿﻞ‏» ‏« ‏تاب کشک »
یادُش بخیر جمع بی یِیم و خوش بی یِیم، تو طالقان بی یِیم و سرخوش بی یِیم

شعر از: آقای شهرام صیادی، امیرنان (با اندکی تغییر)

بُهار

🌸  بُهار

بهار زودتر بیو، دلُم بگیت که باخُته منی وجود، هزار شوق و آرزو.
بهار زودتر بیو. بهار زودتر بیو.
طالقانیان و کلا کوهپایهِ ی مردم، یه تکیه کلام دارن که خجیر نی، البته به نظر من. حقیقتش فلسفه بگوتنشِ درست درک نمینُم. میگن: سیاه بهار بیامه. نمیفهمم این گپ شان کنایه از چی هسته، شاید از سر نداری این حرفِ میزنُن. شاید دی به دلیل کار زیاد تو فصل بُهار اینه میگوَن. شاید دی به این دلیل که مَک و میوه دِنی، میوه های پاییز و زُمستان، بهاری باد که دیمشان میخوره، میگندن و بدرد نمیخورن. تا دو سه ماه باید صبر کنی تا پیش رَس میوه هان از بلاد گرمسیر بیا، که برخلاف ظاهرشان، چنگی به دل نمیزنه. مثل توت فرنگی که خیلی خوشبو و شکیله، اما دلچسب نی.
بگذریم، گپ اصلی دِه منحرف نگردیم. مُن این سیاه بهار بگوتنی فلسفه، حالیم نمیبو که هیچ، اصلاَ از بیخ و بُن با زُبان بیاردُنش دی مخالفم. بهار یه دانه هسته. زیبا، شکیل، سبز بهار. آها عزیز جان، سبز بهار دَره میا. این زُمستانِ سوت و کور که روز کوتاهه و شو بلند و روزی میان فقط کوشکورُت و غُرابی غچ غچ صدا میا و شو دی شغالی ناله و گرگی عوعو، دَره میشو. سیره قشنگِ صدا روزی میان و بلبل هزار دستانی آواز شو بگوش میرسه.
اسفند هسته و بهمنی وَرف او میبو. بوی بهار میا. بنفشه غنچه مینه و پونه در میا. شکوفه های نازنین دارانی سر میشکوچه. سیپید، زرد، صورتی. برعکس زمستانی ابری هوا، بهار میا طالقانی آسمان ستاره پُر میبو. روخانه گَل او زلال و پاک میبو. پرنده ها لانه میسازن و کورِ موش زیمین دِه سر در میاره. عکسِ زُمستان که افتوشم سرده و تابستان که گرم، آدُمه خوش میا این قدیمه خانه هانی کَندای سر، آفتاب دیم بنیشه و از ته دل نسیمِ بکشه سینه شی میان.
آها سبز بهار دره میا. مالداران مال دَر مینُن جمانی ده دران. باغداران نهال میکارن و جو در مینن. پرنده ها مستی مینُن. آدُمی دل میخوا پَرپَرُکی جور، دوتا نرمِ بال داشته باشه، قشنگ و چند رنگ، سبکبال این بوته گُلان دِه بَپُره اون غنچه ی سر. یا بلبلکی جور، این باغ دِه بشی اون باغ. یا دم لاسکه ی جور، این روخانه سَنگانی سَر دِه وُشت کنی و جیغ شادی بَکشی. آها عزیز جان، سبز بهار میا. همانی کو میگن بهار خانم فصل زایش و تولد. جانِ بُهار زودتر بیو...

متن: ابوالفضل یزدانی از خُسبان

عکس: الهه تاجدینی از حسنجون

با صدای: فرشید فلاحی از کولج

ویرایش: سیده مریم قادری از اورازان

کپی برداری از این متن تنها با ذکر منبع آن (کانال تلگرام/وبلاگ درجی TaleghaniDarji) مجاز است.

این متن زیبا و ارزشمند با صدای غزل گونه ی فرشید فلاحی تقدیم به شما (دریافت کنید)

آدُم بودن

سلام خجیر همشریانوم
صبح همگیتان به شادی

خیلی ها دارون اما نودارون
خیلی ها ندارون اما دارون
سیری خیلی خوبه
اما خیلیان سیر نین اما نمیدانوم چبه سیرون
پس آدوم میتانه سیرنبو اما طبع سیریشه را داشته باشه .
مال همیشاک میشو ومیا
پول همیشاک میشو ومیا
ولی ی چیزی وقتی بشه دیگه نمیا
اونم آدُم بودنه
و
چندی آدُم بودن وآدُم ماندن سخته.

متن: مریم تاجدینی

 

چه مهمانان بی دردسری هستند مردگان، نه به دستی ظرفی را چرک می کنند و نه به حرفی دلی را آلوده

تنها به شمعی قانعند و اندکی سکوت

طالقان قشنگ

طالقان قشنگه

باران بیا قشنگه

برف بیا قشنگه

غروبش قشنگه

آسمانش قشنگه

زمینش قشنگه

بهارش قشنگه

تابستانش قشنگه

ای خدا جان خلقتتی قربان

بِوْساندُن _بِوْسُسْتُن

درآمدی بر ریشه شناسی واژگانِ طالقانی (etymology )

بِوْساندُن _بِوْسُسْتُن
این فعل به دو صورت متعدی (بِوْساندُن) و لازم (بِوْسُسْتُن) در گویش طالقانی مورد استفاده قرار می گیرد.
با توجه به ریشه شناسی واژگان از روش زبانشناسی تطبیقی می توان حدس زد که این فعل همریشه با فعل گسلاندن و گسستن فارسی باشد.
حال می پردازیم به سیر تغییر این دو فعل :
1. در بیشتر فعل های گویش طالقانی به ابتدای مصدر حرف ب اضافه می شود :
مثال
خوردن =>بُخوردن،  مردن =>بُمردُن
کاشتن=> بُکاشتن و....
بنابرین با اضافه شدن ب، گسلاندن و گسستن تبدیل به بُگسلاندُن و بُگسَستُن شده اند.
۲. حذف گ.
فرآیند حذف گ به اینصورت اتفاق افتاده که ابتدا گ تبدیل ب واو شده است. این تغییر در واژگان دیگر هم دیده می شود
برای نمونه واژه ی گرگ در بسیاری از لهجه های ایرانی از جمله قسمت شمال شرقی طالقان ورگ گفته می شود که  قابلیت تبدیل گ به ب را نشان می دهد (هرچند باید یادآوری کرد که اصل کلمه گرگ، در پارسی باستان وِرک است که بنا به دلایل زبانشناسی که مجال بیان آن در اینجا نیست تبدیل به شکل امروزی اش یعنی گرگ شده است. جالب اینکه این واژه در زبانهای اروپایی مثل روسی و انگلیسی و آلمانی قرابت بسیاری با ریشه ی نخستین خود دارد گرگ در روسی وُلْک و در انگلیسی وُلْف تلفظ می شود که بسیار نزدیک به گرگ هستند.) با این توضیح بجای گ، حرف واو در فعل یاد شده نشسته است و آن را به صورت بُوْسلاندن و بوْسُسْتُن در آورده است.

۳. از آنجایی که تلفظ واو ساکن در کلمه بالا تاحدودی سخت است، و معمولاً در گویش طالقانی  به صورت aw تلفظ می شود.،تلفظ واو بعد از ب، به aw بدل شده است.=>بُوسَلاندن و بُوسُسْتُن ۴. در نمود متعدی حرف لام در اثر کثرت استعمال و برای راحتی در گفتار حذف شده است و مصوت کوتاه "_ َ " با مصوت بلند بعد لام ادغام و آ شده است.
۵. در نهایت نمود متعدی فعل بوساندُن
و نمودلازم بوسستُن به صورت امروزی در آمده اند.
چند نمونه :
ریسمان بوسست= ریسمان پاره شد. (گسست)
خر ریسمانَ بوساند= خر ریسمان را پاره کرد(گسلاند)
در ادبیات پارسی به تکرار هر دو نمود این فعل را می توان یافت :
چشم از تو بر ندارم، ور می کشد رقیبم
شمشیر نگسلاند پیوند مهربانان......
یا
گسست عهد مودت نگار دلبندم...
و موارد بیشمار دیگر
گسلاندن در زبان روزمره پارسی به کار نمی رود
تنها گسل و گسلش از مشتقات آن در زبان کاربرد دارند
گسستن اما کم و بیش با مشتقاتش مورد استفاده قرار می گیرد.

دراغاندن

دراغاندن؛ این واژه به احتمال بسیار از ترکیب دو جزء در + آگندن تشکیل شده باشد. که معنای آن انباشتن ظرفی یا چیزی از شی یا چیزی دیگر می باشد.

از آنجایی که بسیاری از حروف در زبان پارسی و گویش های بیشمار آن قابلیت تبدیل به هم را دارا می باشند، (مثلا تبدیل ز ب ج و گاه به چ، ک به ق، گ به غ، ب به ف، و به ف) به احتمال حرف گ در واژه ی آگندن بدل ب غ و مصوت کوتاه روی آن یعنی" _َ " تبدیل به مصوت بلند" آ" پس از غ شده است. با این توضیح واژه ی آگندن در طول سالیان متمادی از شکل نخستین خود تحریف و به صورت دراغاندن در گویش امروزی طالقان در آمده است.

امروزه اگرچه اصل واژه ی درآگندن در فارسی معاصر کاربرد ندارد،اما گونه ی تغییر شکل یافته ی آن یعنی دراغاندن  در گویش طالقان کاربرد فراوان و روزمره دارد و معنای آن پرکردن چیزی با زور و به غایت می باشد.

نمونه:

واشانَ دراغاند کیسه ای میان= علف ها را به زور درون کیسه جای داد (کیسه را از علف انباشت)

درنَه رَ دراغاند دَهَنُشی میان= لقمه را با فشار در دهانش کرد.

این واژه به صورت قید "دراغان دراغان" و پسوند" لَگا دراغان "  و غیره مورد استفاده قرار می گیرد.

زمستان

زمستانَ کسی یادم نیمینَه
دیگه هیچّی مُنَ شادُم نیمینَه
دلُم ویرانَه گردی دردو غم دَ
چی اِیْ بَ هیچکی آبادم نیمینَه

چرا ایمروزو فردا مینی ای دل
چرا دردُتَ حاشا مینی ای دل
غلط کُردم بوگوتُم عاشق استُم
تُ آخُر مشتُمَ وا مینی ای دل

زمین و آسمان سر تا به پا هیچ
تمانَ زندگانی بُخّدا هیچ
دَسُت داری اگَه جمشیدی جامَ
می شی گوری میان،بی سرصدا هیچ

زمین خیسَ هوایی دُل بیگیتی
مینی پوجارَکانَ گل بیگیتی
مگه چِندی نفس دارُم خدایا
فقط غم دَ دلُم حاصل بیگیتی

سیا ابرُک بیگیتی آسمانَه
زمینَ سایَه کردی بی وهانَه
نه کوپا تیرَ نه گلکارَ بومان
چه خاکَ سر کُنُم من این میانَ

غلاچُک داری سر غچ غچ می خوانَ
می دانی او مینی دردَ میدانَه
اچینَ برمه کردن غچ غچانش
می خوانَ و هیلَ هیل اشکُش میشانَه

خداوندا دلم لبریزَ دردَ
مینی جور ای خدا هیچکی نگردَه
مُن اون دارُم کو ریشه انش وُخشکی
تمان َ وُلگکانُم  زردَ زرده

پسا پیشا نُگو ای بی نوا دل
بنیش و برمَه کن بی سر صُدا دل
نمی خوانَ کسی بیگانهِ ای خط
کُجَه پیدا مینی تُو آشنا دل؟؟؟

 شعر و دکلمه: آقای محمود رضایی از سنگبن

شعر با صدای محمود رضایی تقدیم به شما (دریافت کنید)