عشق جهنمی میان
یه بنده خدایی بَه که تمام زندگیشه با عشق و محبت بگذراندی بَه. وختی بَمُرد همه خلایق میگوتُن جاش بهشتی میانه.
یه مهروان آدم مثل او رِه حتما میبَرُن بهشت.
اون زمان حلا بهشت به این کیفیت و نظم نرسی بَه.
این بنده خدا وقتی برسی بهشتی دِری دَم او دِ استقبال نکردُن.
فرشته ای که باید او ره راه هامیدا بهشتی میان، سرسری لیستِ نگاه کُرد و او یی نامِ پیدا نُکرُد. او ره برساند دوزخی میان!
دوزخی میان دی اینجور نی آدُم دِه دعوت نامه یا کارت شناسایی بُخان. [این قُرتی وازیان فقط برا خُجیر جاهانه]
هرکس دلش بُخواه میتانه سرشِ جیر انگنه و دُل شو.
اون بنده خدا دی چند روز دوزخی میان بُماند تا اینکه بابا گور به گور شیطان که عصبانیت دِه تَش هایتی بَه، بَش پطرس قدیسی وَر.
پطرس شیطانِ بگوت چی گردیه اینجور کور گرد کنان بیامی یی؟
شیطان بگوت این کیه برساندین مای وَر دوزخی میان؟ از روزی که بیامیه، مای کار و زندگی رِه بهم بزی یه.
مینشینه خلق الهی درد و دلانه گوش مینه.
مردمی چُشمی میان نگاه مینه.
کاری کُرده دوزخی میان همه گَب گَب مینُن. یه دیگرِ بغل مینُن، همدیگه رِه ماچ مینُن.
بابا جان دوزخ که جای این کاران نی!
بیان این بنده خدا رِه پس بیرین و ببُرین بهشت ما نخاستیم...!
آها عزیزجان
جوری عشق و محبتی همراه زندگی کن که اگر اشتباهی ببردنت دوزخی میان، خود کور شیطان دستت دِه عاصی گرده و وَگردانه بهشتی دُل.
پائولو کوئلیو، بگوته: شریف ترین دلها دلی است که اندیشه آزار کسان دیگر در آن نباشد.
خا مُن بشی یَم.
وگردان: ابوالفضل یزدانی، اهلِ آبادیِ خُسبانِ طالقان‌جان
