شِنگ
🔻 طالقانی گل و واش و سبزی 🔺
امروز میخوام برای شما از «شنگه» بگم که یک نوع سبزی باغی/کوهی هست. تو طالقان تلفظش شِنگِه هست اما جاهای دیگه بهش شِنْگ یا شَنگ هم میگن. معمولاً در گندمزارها، باغها و دشتها در میاد، از اوایل بهار تا اواسط خرداد که گیاه گل میده. بااین گیاه که خواص درمانی زیادی هم داره، میشه غذاهای خوشمزه درست کرد. مثل: آش، پلو وکوکو سبزی که خیلی مزه خوبی داره.
خواص شنگه:
طبیعتش سرد و خشکه.
از برگهاش برای جلوگیری از خونریزی معده، میشه استفاده کرد.
از ریشه اون برای دفع مسمومیت و ازآب ریشه که تازه هست، برای سوختگی و برگش هم به زخمها التیام میده.
کسانی هم که سل دارن میتونن از این گیاه استفاده کنن
شنگه به دو صورت پخته وخام استفاده میشه که خام اون، با آبغوره خیلی خوشمزه هست. ولی نباید در خوردنش زیاده روی کنید که باعث نفخ میشه که علاجشم فقط عرق نعناست.
ریشه گیاه شنگه (شنگ) دارای لعاب بوده و کمی تلخ است و خوردن آن اشتها را فوق العاده زیاد می کند. همچنین ریشه شنگه خلط آور و نرم کنده سینه و التیام دهنده زخم ها می باشد. از برگ های آن در سالاد استفاده می کنند و ایرانیان آن را مانند کاهو و کاسنی با سرکه و بدون آن می خورند، چون بسیار خنک می باشد.
خوردن برگ های شنگه اسهال و خون ریزی معده را بند می آورد همچنین از خون ریزی سینه جلوگیری می کند و برای مسلولین نافع است.
ریشه آن برای جلوگیری از اسهال و خون ریزی، از برگش قوی تر است. پاشیدن برگ و گل خشک شده این گیاه در روی زخم های چرکی و متعفن سودمند می باشد. ضماد آن را برای التیام عصب قطع شده مفید دانسته اند. ضماد گلش با موم، جهت سوختگی با آتش مفید است.
حکیم محمد بن زکریای رازی خوردن ریشه این گیاه را پادزهر سموم می دانست.
عصاره گیاه شنگه که در طب سنتی ایران طرثوت خوانده شده است پادزهری قوی است و در ساختن تریاق فارون به کار می رود. برای معالجه نزله ریوی، نقرس، رماتیسم و امراض جلدی جوشانده شصت گرم ریشه شنگه را تجویز کرده اند.
اگر این گیاه را پُختید هرگز آب آن را دور نریزید بلکه آن را بنوشید، زیرا منافع شنگه در آب جوشانده آن جمع می شود، همچنین عصاره شنگه جهت درمان کچلی و زخم های جلدی مفید است.
جاتان خالی، ما سیزده بدر، شنگه چیدیم و با اون آش سیزده مونو درست کردیم که در عکس مشاهده می کنید.
همیشه شاد و سلامت باشید🍎🍃
◀️ ارسال متن و عکسها: بانو آقابراری – وشته
