خاطره چوبداری

ما اون سالان که طالقان دبیِیم، ببام با دو نفر از همشهریانمان که خیلی هم رفاقت داشتن، میشیَن کردستان یا لرستان، بهترین قاطرانه میخریَن میاردن پراچان، تعدادشان به ۲۰ الی ۲۵ تا میرسی.

این قاطرانه به یدک میکردن، یه قطار درست میگردی، وقتی میاردن محلی میان، همه میابیَن تماشا.

یکی دو تا اون خُجیر قاطرانه خودمانیب میداشت و بقیه شه دی نهایتاً تا فردا میبردن الموت میروتن، پول خوبی دی گیرشان میابی. البت بستگی به شرایط داشت، که در سال چند بار بتانن این کاره کنن.

◀️ خاطره از: سیدمصطفی افتخاریِ طالقانیِ پراچانی
     تهیه شده در گروه تولید محتوای درجی