تازه سلام اول این قصه میرسد
پُر میشود تمام من از ماجرای تو
صبحانه حاضرست بفرما غزل بنوش
طعم بهشت میدهد امروز چای تو
📝 شعر: امیر مرزبان
📸 عکس: سیداحمد میرغیاثی
مهربانو دَره سوزنه تا دِمینه
مهربان او رِ میگو:
بُدا این هیمه ر داکنوم بخاری یی میان تا جانُت گرم دکوئه عزیزجان
#مهربانی
ننه هیچوخت مُنه نگوت که تو ر دوس دارُم!
میدانی، آخه وَخت نُداشت
همیشاک دَسانُش بَند بَه
یا دَبه پِیجارمی بندانه گُرَه میزی
یا روپوشمی پولُکانه دمبست
یا دَسش بندِ غذامان بَه
یا بندِ شانه بزیَن و بافتن گیسُم
یا بندِ درس و مَخشمان
مُن امبا همیشاک، اویی دوست بُداشتنها ر
زنگ تفریحی میان
آن قُرمُزه سیفی که ته مَهای کیفم بنگی بَه
یا آن نان و پِندیری که منیب دُورنه کُردی بَه
گاز می زیَم
و مطمئن بیَم، اویی عشق و دوست بُداشتُن، همیشا مایی همرا دَره
ننه جان، اُوستایِ دوست بُداشتنی تو
خدا تو ر بُداره و سایه ی محبتت، همیشک مایی سر دَباشه
🍃 تهیه شده در گروه تولید محتوای درجی 🍃
TaleghaniDarji
🍃❤️🍃🍎🍃
🌾🍁🍂
نُگاه
کُن،،،
بِین
زندگی چندی قشنگه!
جورواجوره
رنگانه داره
روزانش
خُجیرن
ماهآنش
بِیتر
سالانُش
کو عالی
همه شان
دی راهیَن و پیش میشُن
و تو
اوشانی میان، خوبیها ر تجربه مینی
بَعد دی
کو لِنگانت بیستان
همانجه...
خدایی پیش دری
او دیمِ
ماهشه پیش میوره
و تو او
ر ماچ مینی
تا حال،
به زندگی، اینجور نُگاه کُردی یِی
ایمتحان
کُن عزیزجان
🌾🍁🍂
نگـاهی
تـازه به زنـدگی
📝 برگردان به طالقانی: گروه تولید محتوای درجی
📸 عکس از: بابی انصاری
خوب ببین...
زندگی
زیباست...
رنگارنگ
است...
روزها
خوبند...
ماه ها
بهتر و سالها عالی تر و در گذرند....
و تو
تمامی خوبی ها را تجربه میکنی...
قدم هایت
که ایستاد...
روبرویِ
خدایی...
رویِ
ماهِ خدا را همانجا ببوس.
دلُم تِنگ بِبیه آن شو و روزان... مینی گوش د میگیت، پاکاری جوزان
میگوت: یِتیم بماند جوزان نَرسی چِبه کال چَر می نی این حیوانکان
دلم تنگه برای شیرپَتی بو برای نان و خامه در لب جو
برای نصفه شویی اویی نوبت برای تشی میان سیب بورپَت
برای وَرفی روزان پشت بومان برای ناچولوک در روز باران
برای ساز نقاره در عروسی برای عیدِ روزانی روبوسی
برای اوسُنَک در کرسی یی بُن چپروازی باد در روز خرمن
دلُم تنگه بشوم من مالی پِی سَر برای بوی زور و خری عَرعَر
دلُم تنگه، چشم اشکه، گَلُم بغض مینی دردی دله امشویی کاغُذ
دَره پاییز میا ای طالقانی فصل عاشق دلان، فصل جوانی
پاییزِ طالقان غمگین و دلگیر شیش ماه بگذشت و ایمسال گردی سَر جیر
کلاه ر چرخ هَدِی دی سال تُمانه امان از گردش دور و زمانه
بِنیش فکرانته کن طالقانی چه حاصل داری تو اندر جوانی
خُجالت کَش، نُکُن پولانه سَرسَر میشی خاکانی بُن، تو دستِ آخر
وطن تنها هانای، ننه آقاجان بیامی شهریان، تنگی سولاخان
دلت آمد دهی را دست بگیری قبول کردی غریبه زن بگیری
نِیاه کن ننه جان چشمش به راهه آقاجان منتظر هسته، گناهه
پایُست غیرت بگیر، بوشو طالقان نیَل تنها آقاجان و ننه جان
اگر دنیا دنین دست زمانه بوشو سو کن چراغ خانه شانه
گل و خرما هَگیر هر شوی جمعه مزاری سر بشو با چشم بُرمه
بزن بر خاکشان ماچ بینهایت که تا بوسند مزارت وَچه هایت
فایل صوتی با صدای شاعر تقدیمتان دریافت کنید
منتشر شده در آوای کش و کانال طالقانیها
خدا بیامرزه جمیع اموات
مینی آبا عید غدیریب یک سال پول جمع میکورد
اول صبح که میشی یی اویی ور، عیدیت هزاری ب
ده صبح، هزاریان تمان میگردی
پونصدی هامیدا
ظهر دویستی
خلاصه تا ساعت سه و چهار، اسکناسانش تمان میگردی
بعد یه گته کیسه داشت
کل سال اونی میان، سکه جمع میکورد
عصر میومی میدان
کیسه شی دی میورد
همه رهگذرانه سکه هامیدا
از خط یک حصار تا خط سه و بلکم چهار
همه او د عیدی میگیتن
یادت بخیر شال سبزی مهربان کوچه های حصار
🌸 سیدصدرالدین میرزکی 🌸
الهی سر سفره ی جدت، روزی خوار جنت باشی
و همه ی پدران و مادرانی که از دنیای فانی بشین، ایمشو مهمان مولا امیرالمومنین باشند.
عید همه تان مبارک 🌸🍃
✍ سیده مریم قادری - اورازان
این مطلب در کانال طالقانیها منتشر شده است.
🌸 بُهار
بهار زودتر بیو، دلُم بگیت که باخُته منی وجود، هزار شوق و آرزو.
بهار زودتر بیو. بهار زودتر بیو.
طالقانیان و کلا کوهپایهِ ی مردم، یه تکیه کلام دارن که خجیر نی، البته به نظر من. حقیقتش فلسفه بگوتنشِ درست درک نمینُم. میگن: سیاه بهار بیامه. نمیفهمم این گپ شان کنایه از چی هسته، شاید از سر نداری این حرفِ میزنُن. شاید دی به دلیل کار زیاد تو فصل بُهار اینه میگوَن. شاید دی به این دلیل که مَک و میوه دِنی، میوه های پاییز و زُمستان، بهاری باد که دیمشان میخوره، میگندن و بدرد نمیخورن. تا دو سه ماه باید صبر کنی تا پیش رَس میوه هان از بلاد گرمسیر بیا، که برخلاف ظاهرشان، چنگی به دل نمیزنه. مثل توت فرنگی که خیلی خوشبو و شکیله، اما دلچسب نی.
بگذریم، گپ اصلی دِه منحرف نگردیم. مُن این سیاه بهار بگوتنی فلسفه، حالیم نمیبو که هیچ، اصلاَ از بیخ و بُن با زُبان بیاردُنش دی مخالفم. بهار یه دانه هسته. زیبا، شکیل، سبز بهار. آها عزیز جان، سبز بهار دَره میا. این زُمستانِ سوت و کور که روز کوتاهه و شو بلند و روزی میان فقط کوشکورُت و غُرابی غچ غچ صدا میا و شو دی شغالی ناله و گرگی عوعو، دَره میشو. سیره قشنگِ صدا روزی میان و بلبل هزار دستانی آواز شو بگوش میرسه.
اسفند هسته و بهمنی وَرف او میبو. بوی بهار میا. بنفشه غنچه مینه و پونه در میا. شکوفه های نازنین دارانی سر میشکوچه. سیپید، زرد، صورتی. برعکس زمستانی ابری هوا، بهار میا طالقانی آسمان ستاره پُر میبو. روخانه گَل او زلال و پاک میبو. پرنده ها لانه میسازن و کورِ موش زیمین دِه سر در میاره. عکسِ زُمستان که افتوشم سرده و تابستان که گرم، آدُمه خوش میا این قدیمه خانه هانی کَندای سر، آفتاب دیم بنیشه و از ته دل نسیمِ بکشه سینه شی میان.
آها سبز بهار دره میا. مالداران مال دَر مینُن جمانی ده دران. باغداران نهال میکارن و جو در مینن. پرنده ها مستی مینُن. آدُمی دل میخوا پَرپَرُکی جور، دوتا نرمِ بال داشته باشه، قشنگ و چند رنگ، سبکبال این بوته گُلان دِه بَپُره اون غنچه ی سر. یا بلبلکی جور، این باغ دِه بشی اون باغ. یا دم لاسکه ی جور، این روخانه سَنگانی سَر دِه وُشت کنی و جیغ شادی بَکشی. آها عزیز جان، سبز بهار میا. همانی کو میگن بهار خانم فصل زایش و تولد. جانِ بُهار زودتر بیو...
متن: ابوالفضل یزدانی از خُسبان
عکس: الهه تاجدینی از حسنجون
با صدای: فرشید فلاحی از کولج
ویرایش: سیده مریم قادری از اورازان
کپی برداری از این متن تنها با ذکر منبع آن (کانال تلگرام/وبلاگ درجی TaleghaniDarji) مجاز است.
این متن زیبا و ارزشمند با صدای غزل گونه ی فرشید فلاحی تقدیم به شما (دریافت کنید)
آقا ما این خراب شده تهران و کرج ده که حرکت مینیم به سمت طالقان دیگه کیلومتر ماشینه نگاه نمینیم. همچین حرصی همراه پدالک فشار هامیدیم. حدودأ هشت دقیقه سر میرسم سه راه زیاران شرکت گوشت. دوباره گاز میریم میرسیم این ایلوندی مغازه که پاتق خرید طالقانیانه. یه کم آت آشغال میخریم. تا برسیم ابراهیم آباده. ابرام آباده که میرسیم همچین بفهمی نفهمی این هوای طالقان میای، خودکار مخصوصا اگر فصل گرم سال باشه این آمپر جیر میا. دیگه ماشین خودش راه بلده. نه حرصی همراه گاز هامیدیم. نه اون استرس و حالت غریبی شهر داریم. یه آرامش اهورایی پیدا میبو.
گردنه ره یواش و بیخیال فارغ از دنیا و بدهی و کار قسط و وام و مریضی و کوفت و زهرمار آدمی یاد دنی. آها هر از گاهی این سرنکته کامیونان آدمی جلو دمیکون اون حس آرامشه ره خط خطی مینن. فقط دلت میخواه چشمان دوندی و فحش هادیی.
البت خوب فش. گته ماشین ده جلو میزنی و باز اون حس خوبه ومیگرده. میرسی گردنی سر دقیقا اونجه ای که تابلو به دیار طالقان خوش امدی این تابلو ره که میرسی اون حس آرامش تبدیل میگرده به حس اطمینان. حس عشق. حس دوست داشتن. یه شادی طبیعی عجیبی پیدا میبو. یاد وچکیان دمیکوی. عشق های دوران جوانی. کوچا گردی. گوگل بانی. هر از گاهی زیر لب میخندی. اگر یه غریبه همراهت باشه. دلشی میان میگو عجب دیوانه گردیه، بیخود میخنده.
بیخیال مردمان دنیا
هی یار دروم میام
خودمی دیار دروم میام
همین افکار میان سیر مینی میرسی ایست بازرسی ره. بی صحب یه بد دست انداز داره. ماشین صدا در میا. من همیشه یادم در میشو این گته دست اندازه. رشته افکار خوب کلا بر بیت میبو. دیگه اینجه به بعد میشی تو نقشه بکشین که برسیم محل چه کنم . کی ور بشم. من معمولا نقشه شکار سهره و کبک میکشم. البت الان کو شکار ممنوع گردیه. اگر شکار آزاد گردی دوتا تله دست ساز و ساده یادتان هامیدیم که زناکان دی راحت کبک بگیرن. یکی از گردنه ای ویژگیان اینه که وقتی میرسی گردنه ای سر ماشینی شیشه خود بخود جیر میا حالا هرچی هوا میخوا خونیک باشه، باشه.
وقتی میرسی این شهرکی پلی دم این او شاهروده مینی. حال فرق نمینه گل او باشه. صاف باشه. میگی خداجان برسیم خودمی عزیز طالقانه. برسیم خودمی مظلوم طالقانه. خودمی قانع طالقان. میرسی شهرکی قدیمی پمپ بنزینی دم دیگه شادیه برسیه به اوج شیش هشت میزنی. اینجه به بعد دیگه کور گرد مینی تا برسی محل. وقتی میرسی یواش اینور اونور نگاه مینی کسی تو ره نینه دزدانی جور دل میشی. خنک خانه میان. این فصل طالقانی کار زیاده. یا سر بیتنه. یا واش خورد کردن. اگر آشناهان بینتان گلاویزن. اینجه به بعدشه دیگه حالیت نمیبو تا میای خانه ره گرم کنی. باید وگردی. اصلا ماتم میگیری میل نداری ماشینه روشن کنی.
اگر طالقان به جز ویران سرا نیست
من این ویران سرا را دوست دارم❤️❤️❤️
تهیه گروه تولید محتوای درجی
با تشکر از آقای ابوالفضل یزدانی
کپی برداری از این متن تنها با ذکر منبع آن (کانال تلگرام/وبلاگ درجی TaleghaniDarji) مجاز است.
این متن ارزشمند با صدای رضا بریری تقدیم به شما (دریافت کنید)
درجی، صندوقچه تمام ترمه خاطره های مادربزرگهاست
انباری تمام یادگاریهای دست ساز آقاجان
گرمای خوش پای کرسی در هزار رنگ اورسی
با ارزش همچو کتابهای خطی سر طاقچه
زیبا چون چشمان سرمه کشیده دخترکی لب چشمه
ماندگار چون عطر یاس سجاده مادر
در ضیافت عطر دل انگیز درجی،
همراه باش
با تمام دل
نویسنده متن: سیده مریم قادری
در کوچان وَرف گرفته، تی یی پِی می گَردُم
پی رَد آن گالشانِ پینه دار
شول شول شادی از بیامدنِ وَرف، در روزگاران وچگی
سُرخ دیمانُم اِچینه انار، چُشمان نَم بِزی از سوج سرما چون تیله
بدو بدو مینُم از امروز تا دیروز
آخر تی یی پِی می گَردُم مُنِ گم شده ی روزهایم
متن: مریم قادری (سیمرغ)، اورازان
عکس: وحید ملامحمدی، پراچان
احساس خوشبختی گاه در یک کلام و گویش محلی میتانه پیدا گرده و مُن به این نکنه برسیمه.
فکر مینُم وقتی مُن طالقانی گپ میزنم، به دیارم، عزیزانم و همشهریانم نزدیک تر میبُم.
و این نزدیکتری، یعنی آدُم تنها نی.
دلنوشته: مریم (مینو) تاجدینی
عکسنوشته:
شمایی ده دی اچینه منظره ناب و چشم نواز داره؟
دوستی میگوت، این جوی-راه باغی، اکثر طالقانی دهانی میان دره. گویی خدا بهشتشه طالقانی میان تکثیر کُردیه.
