مثل شَهرو ساده و پاک، خانه‌مان جای صدا بَ
یه نمکدان و دو تا نان، میون سفره‌ی ما بَ
هرچی بُگذشت، ساده ماندیم، هنو دی مثلِ قدیمیم
اهل این آب و هواییم، مهمانِ همین گلیمیم
ایده گرفته از شعر آقای یغما گلرویی
عکس از: آقای منوچهر - گلیم هشتاد ساله بافتِ طالقان
گروه تولید محتوای درجی
دلا بنگر که اینجا طالقان‌ست تجلی‌گاه و مهدِ عارفان‌ست
بدیده چون عزیـزی و نگاری سراسر جایـگاهِ عاشقان‌ست
فکنده دامنِ پرچینش البـرز چو مادر از برایش سایبان‌ست
چنین بی‌حاصل از این بحر مگذر که بس گوهر به دامانش نهان‌ست
به مستی جامِ شَهرودش سراسر زِ عُلیا تا به سُفلایش روان‌ست
بهاران بلبلش از شوق و مستی زِ شب تا به سحرگه نغمه‌خوان‌ست
به تابستان چنان خرم شود باغ که گوی روشه و باغِ جنان‌ست
خزان آید ولیکن نی غم‌انگیز که شاد از رنگ و جشن گردکان‌ست
زمستان‌ست و برفش بر تنِ کوه چو رختی از حریر و پرنیان‌ست
بیا زاهد که رازی با تو گویم بهشتی را که خواهی طالقان‌ست
شاعر: آقای جعفر قواعد
عکس از: آقای سعید ملک کیانی
کانال طالقانی‌ها
کوه برای مردمان ساکن دامنه‌های البرز، نمادِ استقامت، برکت و سنگ صبوری است. بهاران که دامن سبز کوه پر از سبزی‌های صحرایی، برکت خود را به روستاییان عرضه می‌دارد، زنان و مردان دسته جمعی، برای بهره بردن از این سخاوت کوه و یافتن روزی به آن می‌روند.
اما گاهی هم کوه رفتن، بهانه‌ایست برای فرار از غمها... و یافتن سنگ صبوری چون کوه، برای درد دل و کاستن از دردی که هیچ درمانش نیست.
حکایت تره چینی دخترکی خسته از غمِ روزگار و جفایِ یار، به زیبایی در شعر زیر آمده است.
دخترک با دلدارِ بی‌وفای خود که همسری غیر او برگزیده، این چنین نجوا می‌کند:
مینی پِی تو راه نیا دَرُوم میشُم شورُک چینی تو بَشو اُِوتو بُدار، مُنَِک میشُم شورُک چینی
خسته از مردمی گَپ گَپ میون این همه کار تو خودتی یارُ و بُدار، مُِنَک میشُم شورُک چینی
یاد اون واشِ باری که آدُمی جان در میشو تو خودتی مالُ بُدار، مُِنَک میشُم شورُک چینی
مایی دارانی سَرُک کِشگیریدان لانه مینُن خودتی دارِ بُدار، مُِنَک میشُم شورُک چینی
باغانی گَل شیلانُک داران که بار بیوردینه وَلگَنش رو تو بُدار، مُنَِک میشُم شورُک چینی
زرُچی لانه رِ بِین، مرغانشی سَر نُشتیه خودتی کُِرگُ بُدار، مُِنَک میشُم شورُک چینی
مایی وَلگان همه رو خاکِ سیا سَرآشیه خودتی جُوو ر بُدار، مُِنَک میشُم شورُک چینی
شعر را با صدای محمد حبیبی دریافت و گوش کنید کلیک
عکس اول از: آقای جواد عباسی عکس دوم از: خانم پروانه پلای
با تشکر از کانال طالقانی‌ها بابت انتشار شعر
سعدی جان بگوتیه:
اگه مُن تی یِی عشقی واستان، تور دیوانه گِردیَم، منی عیبِه شماتت ناکُن
چارده شویی ماه، هلال دی می‌گَرده، طُلا بی عیب نمیبو و گل دی بی خار نی
آها عزیزجان
این قشنگه بهار ما دی بی عیب نی، اما تو فقط قشنگیانشه اعتنا کن
اصل شعر:
گر دلم در عشق تو دیوانه شد، عیبش مکن بدر، بی نقصان و زر، بی عیب و گل، بی خار نیست
عکس از: داریوش ابراهیمی
خدایا طالُقان چِندی عزیزه چِقَد آب و هواش، موگون تِمیزه
بُومُوردُم بی‌صَحَب شهری میان که مینی دل هر دَقه هُرّری می‌ریزه
شعر از همشهری جلیلمان: استاد عبدالناصر میرچی
عکس از: دکتر سعید ملک کیانی
سلام آقاجان، دلمان تیِب چراغانی کُردیم تا قَدوم مبارکت رَ بِنگَنی مایی چُشمانی سَر
رویِ ماهُت رِ کِی مِی‌نیم خدا دانه
ایمشو که میلاد مبارکتانه، یک دل و یک زُوان دعامان برای سلامتی و فرجتان هسته
عید نیمه شعبانمان موبارک
در ادامه شعری از همشهری گرامی‌مان تقدیم می‌گردد:
نکهت ارغوان دهد طره‌ی تاب دار تو جلوه به آسمان برد شعشعه عذار تو
مهر جمیل مه جبین حال نزار من ببین سوخت تمام هستی ام آتش انتظار تو
تا به رهت نشسته ام ازهمه کس گسسته‌ام محفل گرم دیده ام مقدم مشکبار تو
گل به دیار کی رسد صوت هزار کی رسد؟ دیده ی لاله گشته خون کو قدم بهار تو
دولت یار کی رسد نور نثار کی رسد تا به قرار کی رسد عاشق بیقرار تو
خیل ملک شکار تو زیب فلک خمار تو پهنه ی سبز آسمان رایت اقتدار تو
غنچه‌ی باغ عالمی چشم چراغ عالمی گنج فراغ عالمی جان جهان نثار تو
کن به براری از نهان یک نظری در این زمان نغمه سرای نغمه خوان بلبل شاخسار تو
شعر از: آقای امان‌الله آقابراری، از اهالی آبادی وشته طالقان
مایی سَموَر جوشه، پس چُبَه می‌گوتی، اونی بیخ خاموشه؟
یه تُک، لَبخند بَزَن، دلُمی قوری رَ، زودتَرَک بند بَزَن
آن میانُش مُشتی، مِهرُوانی دَم کن
بعد بی‌یَل کَم کَمُک
چایی‌مان دَم بَکَشه، تَشِش رِ دی کم کُن
اصل شعر از: عرفان نظرآهاری
برگردان به طالقانی: سیده مریم قادری
عکس از: حسین احمدوند
عیدتان مُبارُک عزیزانِ جان
ننه جانُم سلام، حالُت چِطورهَ؟ بگو بِینُم که احوالُت چِطورهَ؟
چی مینی، در چه کاری، رو به راهی؟ خُجیری، ساق و کُرچی، پادُشاهی؟
بیامم باز تی اِی اَحوال پرسی دِنِ بِی تا مینی حالَ بُپُرسی
ننه جان چایی داری کرسی پایَه؟ مینی دُل داغَ چاییتَ می خوایه
بِنیش اینجه مینی وَر اِی ننه جان تی ای دیم و تی اِی دستانی قُربان
ننه ایمسال مان دی سَختَ سال بَ تُمـامَ باغـُکانی میــوه،کـال بَ
دُلامَه سیــل بُهاران تا پِسیــنَه هوا آلودِه گِــردی، چُشــم نِمِیــنَه
همه تُک بند دَبُندان دیمُشانَ دیگه خنده دیمان دَ نیمیشانَ
ننه جانُم گُرانـــی داد کُردی تمامَ قیمتان دی بـــاد کُردی
ننه جانُم همه رَ غم بیگیتی دَمِ عیدی، بُلا این جان دِپیتی
ننه جان،گربه مان دی، شیر بُشاندی گِوُمان دی بُزاستی، چـــی، بُخواندی
«هوا بس ناجوانمردانه سردَه» دعا کن کار و بارُم خوب گردَه
ننه جان تا بُهار چیزی نُماندی مینی این آخُرین شعرَ نُخواندی
ننه جان، اون بهشتی دُل صفا کن نُماشانان،مینی بَ دی دُعا کن
شعر از: استاد فرشید فلاحی اسفند ماه 1398
ننه جان میگو:
این بُلا سَر شو (کرونا)، قشنگه بُهار میا... طاقت بیور عِزیز جانُم
کودکی‌هایم، اتاقی ساده بود قصه‌ای دور اجاقی ساده بود
شب که می‌شد نقشها جان می‌گرفت روی سقف ما که طاقی ساده بود
می‌شدم پروانه، خوابم می‌پرید خواب‌هایم اتفاقی ساده بود
زندگی دستی پر از پوچی نبود بازی ما جفت و طاقی ساده بود
قهر می‌کردم به شوق آشتی عشق‌هایم اشتیاقی ساده بود
ساده بودن عادتی مشکل نبود سختی نان بود و باقی ساده بود
شعر از: قیصر جانِ امین پور
عکس از: مالک کایا
