نامه به خدا

شده اینقدر گرفتار باشی که همه ی درها رو به روی خودت بسته ببینی؟
به قول قدیمیا، روزگار به چه کنم، چه کنمت بندازه؟
دنیا با این همه وسعتش برات بشه یه زندون بی روزن؟

میدونی اون وقت باید رو به کدوم طرف کنی؟
و در خونه کیو بکوبی؟
مطمئنم میدونی...
بارها سرتو بالا گرفتی و آستان پر عظمتش رو دید زدی و با یه نگاه امیدوار و شاید یه قطره اشک، باهاش حرف زدی.
حرف زدنی که آداب و اسلوب خاصی نمی خواد!
زبون خاصی نمیخواد!
ترس اینم نداری که حرفاتو جای دیگه بگه، آبروتو ببره یا بر علیه خودت ازشون استفاده کنه!
حتی میتونی مطمئن باشی که جوابتو میده...
که دستتو میگیره...
که بعدش راه نجاتت رو باز می کنه
حالا یا به همون راهی که خودت خواستی.
یا با یه راه بهتر♡♡♡

این داستان واقعی که در زیر، فایل صوتیش قرار گرفته رو یکی از همراهان درجی، از کانال «کَلِسَنگِ سوهان» برامون فرستاده. با یه عالمه حس خوب، تقدیمتون می کنیم.

🔸 نامه به خدا
✍🏻 نویسنده نامه: ملا نظرعلی طالقانی سوهانی
🎤 نقل از: حجت الاسلام و المسلمین استاد منظوری امام زاده
⤵️ ارسالی از: آقای محمد تنها

دریافت کنید

دلتنگِ تو...

💌   دلنوشته

برگردیم به زمان هاى قدیم
به ما تکنولوژى نیامده ،جانم...

برایت نامه مینوسم!
از مبدأ معلوم،
به مقصدِ نا معلوم...

عزیزِ جانم؛
سلام

کلام را کوتاه میکنم!
ملالى نیست جز دلتنگى هاى هر شب و
مرورِ تمامِ خاطراتى که اى کاش از ذهنَت پاک نشده باشد!

همین!

دلتنگِ تو: من

مشاغل طالقان: نامه رسان

آدُم، از ابتدای تاریخ، همیشَک دُمبال برقرار کُردُنِ ارتباط بَه. حَلا یه زمانی دودی همرا.. کبوتری همرا.. چاپار و این چیزانی همرا، این ارتباطه دورِ راه، دِ برقرار میکُردن.
تا برسی به الان که ایمیل و پی ام و تیلیفُن و ارتباطات تصویری و زنده و این چیزان مُد گردیه.

ایسه ایمروز روز پست و پستچی هسته. عزیزانی که شاغل در پُست هستن، همیشَک کارشان مردُمانی دله شاد مینه. خدا قوت میگیم به بزرگواران اداره پست طالقان
و نیز یادی مینیم از
زنده یاد شفیع عمویی از روستای کولج پایین
که طالقانی قدیمی پستچی بَ و با پای پیاده یا اسبی همرا، این ده به اون ده میشه و قاصد خوش خبر طالقانیان بَ. روحُش شاد

روز پست

قدیمان، یکی از خوشترین لحظه هان در آدومانی زندگی، آن لحظه ب که اوشانیب نامه ای میرسی...
یه تیکاک کاغُذ که دلش خبر سلامتی عزیزی دبه و تو ر از ماهها نگرانی و دلتنگی در میورد و چه پیمانها و محبتها که تجدید و تازه می گردی.

ایسه الان تکنولوجی قاتل آن قشنگه لحظه آن گردیه ولی هنوزم که هنوزه، ای هر از گاهی که نامه یا مرسوله ی پستی میا ماییبه، چوشمان برق شادی میره و لبان به لبخند رضایت وا میبو.


ایسه اینانه بگوتم تا برسیم به روز پست که ایمروزه
پستی روز، این کسب و کار شادی بخش که خجیره یادگار ایران باستانه گرامی

متن: سیده مریم قادری

این مطلب در کانال طالقانیها به انتشار رسیده است.