قِدیمی یالان، خانه و کوچه‌ای میان، گَت میگردیَن
الآن از شیرخورِگی میشُن مهدِ کودک!
از آن بَدتر، گَت‌ترانِ مینگَنُن سالمندان!!
قِدیمان، یالِ نَنویی میان، خُو میکوردُن
الآن تَخت و نی‌نی‌خواب و این قُرتی وازیان!
ایسه ترسُم اینه گَت‌ترانِ دی دَبُندُن نَنو و گاه‌ره‌ای میان!!
عَسکُش بیُومیه! خُودُش مُد نگرده!!!
توضیح: می‌دانیم که عکس نَنو نی عزیزان، وَهانه‌ای گیر اُردیم برای لبخند بَنُشاندُن تُوکتانی سَر
و قدری دی تلنگر!
راستی عکاسی نام، فکرت دلال هسته.
قاب اول:
وَختی خودِتی مآر، تی‌یِی کار دِ ایراد مِی‌ره...
واکنش: خَنده و خُوجالَت.
قاب دویُّم:
وَختی شومآر، تو رِ تذکر هامیدیه...
واکنش: اَخم و قاهر!
گته ننه‌ای نِصیحت:
روحُوش شاد، گته ننه میگوت: بَبَه‌کانُم! ویشترِ کدورتا از تلقینه. شومآرانِتان رِ با هامون چُوشمی بِینین که مارآنِتانه مِینین. او دی یه مادره و فرقی نمینه. مارِتانی جور خیرخواهِتانه.
عکس نقاشی دو قاب اول از: بانو مژگان حامد
عکس نقاشی آخر از: آقای میلاد پسندیده
تهیه شده در گروه تولید محتوای درجی
روز مِهرُبانانی که همیشه، مایی بِ دعا مینُن
و دیدارمان، اوشانی روشنی دیدگانه
روز آقاجان و ننه جان و بزرگانِ دنیا دیده گرامی
روز جهانی سالمندان
خدا همتانه بُوداره
دوست بُوداشتُون یه رازه! که مَردی قلبی میان دَره و زُنی خنده‌ای میان...! هِمینی واستان، آبّا به گَته ننه میگوت: تو گو مینی رازه میدانی، خا بَخَند جان... عکس از: مهدی ویسانیان طالقانی درجی
عصرِ یک روز تابستانی است...
و دورهَمی مادران روستایی در سر گذرها برپاست!
و این میانه، تکراری‌ترین سوالی که از تو... این غریبِ آشنایِ ده... می‌پرسند
همیشه راجع به اصل و نسب توست...!
- کُجِه یی آدومی؟ کی یِی یالی؟
- اصلم طالقانی‌ست، پدرم البرزکوه و مادرم ایران بانوست...
عکس: بانوان روستای کَرود طالقان، از: آقای سلمان
طالقانی درجی
قُربانُت گَردُوم نَنجان
که «سلطان سکه» فقط خُودُوت
سکه‌هات دی از جنس اُو... آرد... زیندیگی
برکت سفره‌هامان
توتُک و کُولاس: از نان‌های شیرین و خوش طعم طالقان
این عَسک تا کُجان می‌بَره ما رَ؟
نَنه جان...
یه چایی بیور...
غمِ ایامه بَشوره بَبوره...!
عکس بالا از: سعید ملک کیانی
زندگی رواج عزیزان...
ننه جان تنور و تَش کن هیمه بارش پای مُن
تازه نان دَبِند میانش هادی وَچّان جای مُن
کوچه رو اوُ
بَزُن و دمی بِنیش سکویی سَر
سر و پَهلو دنی اَم به پیش تو زانویی سَر
چُشمان و
دَبَندُم و بُشُم خیالِ قَدیمان
اون روزان دلی میان صفایی داشتُن آدُمان
لنگه ی
دَروازُمان جُفت نیمیگِردی شُوُ روز
میجوُشی سُماوَرِت با شُعله های کورهِ سوز
همیشُک ایوانی
سَر صُدای میهمان میامی
عطری از محبَت و صفای خوبان میامی
ننه جان گاز
بیامه هیمه دِنی تنوری دُل
سماور دُکوشتیه مُن غصه دارُم، بی بی گُل
تِنوری خاکه
بِنیشت به چینه و ایوانی سَر
سوت و کورِ خانُمان چشمم بُماندی پی دَر
نیم عُمرُم
بِشیئه هیچی نُساتُم دُلی به
زندگی پیاخُتُم حلیم و دُل شَم حُولی به
رستگار
کجه دری نیمه ی عمرت بشیه
روزگار بگذشته و هوش و
حواست دنیه
رستگار چاره
ای نی گلویی سر بغض و بُدار
هر چه بود بگذشتیه تو بذر آبادی بُکار
شعر از: آقای قاسم رستگاری (روستای هرنج طالقان)
عکس از: علی خیری
سکانس اول: مادر
نَنه بَش وَچانه پیشاکُرد...
دَره وَگُرده خانه
این دی اویی جمعه... هِی روزُگار!
سکانس دوم: پدر
خا یالان کو بِشی یَن...
ایسه راحت باخوسیم!
(گَپ اول شویی یک پدر طالقانی در جمعه شبها)
عکس از: مجید دربندسری
یال (بچه) که بیَم، ننه می گَننَه (مادر بزرگِ مادرم) مِریض گِردی و او ر بَبُردُن دوگتور.
مُن دی اوشانی همراه بیَم و مریضخانه ای میان بُشنوئوستُم (شنیدم) کو او ر باید سونوگرافی کنن! 🙄
از آنجایی کو مُن همیشک این واژه ر در مورد زنانِ باردار بشنوئوستی بیَم (شنیده بودم) فکر کُردُم کو کَب ننه (کربلایی ننه = اسم مادر بزرگِ مادرم) دی بارداره! 😌
حَلا گته آقا یا همان کَب ننه ای شوعر، بنده خدا، یه بیست سالی می گردی که به رحمت خدا بشی بَ ! 😮
امبا مُن خودمی پیش بگوتُم:
آخِی... کَب ننه دَره یال دار میگَرده... خُدا بِیدی او تک و تنهایه، او ر یه وَچه هادا تا تنها نباشه! ☺️
و چقدری دی خدا دِ تشکر کُردُم! 🤣🤣🤣
چند هفته بُگذشت و اعلام کُردُن کَب ننه خوب گردیه و سونوگرافی دی هیچی نشان هاندایَه!
همه خوشحال بیَن و مُن شوکّه!
اوشانی دست دِ ناراحت بیَم که چُبه از نبودن وَچه اینقدی خوشحالُن؟! 😡😠
حتی فکر میکردم که اوشان، یاله بیگناهه باکوشتین و تا مدتها به چُشم یه قاتل نگاشان میکردُم! 😒😏
اگه بدانین چقدر مدرسه ای میان، برای کَب ننه ای یال، بُرمه کُردُم 😬😱
اونقدی که وَچان و همکلاسیان میپرسین: چی گِردیه؟
مُن دی میگوتُم: ننه می گته ننه ای یال (بچه مادربزرگ مامانم) بمردیه! 😁😁
اون مشنگان دی های های مینی همرا گیریه میکُردُن و خلاصه بساطی داشتیم ما! 😂😂😂
چند ماهی از این قضیه بُگذشت که یگ روز رفیقم بگوت: آقام مریضه و باید بشوئه سونوگرافی!
مُن دیه این سونوگرافی آقایانه نمیتانستُم هضم کنُم چون مطمئن بیَم شایدی کَب ننه تو اون سِند و سال بتانه یال دار گرده! اما مطمئنی مردان نمیتانُن!
این بَ که بشی یَم ننه می وَر تا منیب توضیح هادیه قضیه چی به چیه!
ننه که توضیحاته هادا... مُن دیه آن آدُم سابق نگردیَم که نگردیَم 🙃🙃🙃
امبا خوبیش این بَ که لااقل از داغ کَب ننه ای یال خلاص گردیَم 😛😁😁
🍃🌷 شاد باشید 🌷🍃
◀️ نقل خاطره: بانو فاطمه
برگردان شده به طالقانی در گروه تولید محتوای درجی
