تُندراغوش و دوآش

وَختی صبحت با تُندرآغوش و «خدایا شکرت» شروع میبو

عصری هم که به خانه می‌رسی مِینی بانویِ خانه، یه قُزان دو آش بار کُوردیه...

 

تُندرآغوش: قوس و قَزَح = رنگین کمان

پَییز جان بیومی

آغازِ

پاییزِ

یک هزار و

سیصد و

نود و هشت

ایلاهی  عاقبتتان  به خیر  بو  عِزیزان

عکس از ابوالفضل صدر

 

جمعه باشه... پاییز باشه... جوزِ خوروش باشه...

این دی خوشگُلیایِ پاییز

عکس از پَلاپَچ

عزیز جان، بیو دستانته مُنه هادین

پاییز جاده‌ای نی که یک تَنه بِشی

دو نفره راهه...!

آها عزیزجان، پاییزه دو نفره میشُن

این زَردِ قشنگِ وَلگانِ مِینی این روزان جیر میکُوئوُن؟

هامونانی اَندا تو رِ خوش دارُوم...!

عکس از: محمد آقابراری، روستای وشته طالقان

کرم شب تاب

کرم‌های شب تاب معمولاً در شب‌های فصل تابستان بیشتر دیده می‌شوند. زمانی که بعد از غروب خورشید و تاریک شدن هوا، به جستجوی سایر حشرات،کرم‌ها و حلزون‌ها می‌روند تا خود را سیر کنند.
نورافشانی شب‌تاب‌ها همیشه در طول تاریخ موجب حیرت انسان بوده است.
برخی معتقدند که انسان‌های نخستین، از  شب‌تاب‌ها برای نشانه‌گذاری مسیرها و روشنایی محل زندگی‌شان استفاده می‌کرده‌اند.
تحقیقات نشان می‌دهد که این نور زیبای فسفری، کاربردهای متنوعی برای کرم شب‌تاب دارد:
آنها از طریق تابش نور با یکدیگر صحبت و ارتباط برقرار می‌کنند.
همچنین از نوردهی به عنوان یک سیستم دفاعی برای مقابله با شکارچیانی مانند قورباغه‌ها استفاده می‌کنند.
و نیز، آنها با استفاده از این نور، از قلمرو خودشان دفاع می‌کنند.
البته جالب ترین کاربرد این نورافشانی زیبا، جلب توجه جنسِ مخالف در فصل جفت‌گیری است.
شب‌تاب‌های نر، آواز عشق‌شان را به زبان نور می‌خوانند.
شب‌تاب‌های ماده مشکل پسند هم  لابه لای شاخه های درختان می‌نشینند و گزینه‌های خود را با دقت زیر نظر می‌گیرند تا جفت مورد پسند خود را انتخاب کنند.

نورافشانی شب‌تاب یکی از نوستالژی‌هایِ کودکانِ روستایی است. در طالقان نیز، عشق به شب‌تاب در رگ و ریشه خاطرات همه آنهایی که روزگاری در نور حیرت انگیز آنها، غرق تفکر شده‌اند، باقی خواهد ماند.

 

 

از چشمه آب خوردن

تا به حال، سَرِ چشمه، اینجوری آب خوردی؟!

 

#چُوشمه­_قُل‌قُل_مینه_اُِو

گزنه

این گیاهی که در عکس مِینین، گَزنه نام داره

این گیاه، خواص بیشمارِ دارویی داره در درمان و پیشگیری از بیماریها

نظیر دیابت و رویش مو

همینطور اونی هَمرا یه خُجیره غذا بَپُت میبو به نام: تَره گزنه که هامون بورانی هسته

علاوه بر اینها یکی از موثرین ابزار در دست گت تران برای تربیت طالقانی وَچکان هسته که نقش بسیار مهمی در درس بُخواندن اوشان ایفا نموده است!!

اهلِ طالقانِ زیبایَم...

عَکسه نشانُش هادام

بگوت: خدایی خیلی قشنگه...

با غرور، سَرمه جوعَر بیوردُم و بگوتم:

میـنی نـازنیـن دیـآره...!

 

عکس بالا از: امیر رجبی

بُلند داد میزَنُم هرکی بُدانه            که هرچی که گَرستُم بی وَهانه

خودُم هیچ و خودُم هیچ و خودُم هیچ                هَمُّوش از خاکِ پاکِ طالقانه

شعر از: استاد ناصر میرچی، از اهالی روستای میر طالقان

عکس از: خانم مهتا قاضی، از اهالی روستای حسنجون و سیدآباد طالقان

کتیبه سنگ

‍ گَته سنگی سِری بنویشت:
مینی رازَ کسی دانَه، که اون دیمُم وَگُردانَه
عجب ما جان کَنُش کردیم!
عرق کُردیم
بُمردیم تا وَگُرداندیم...

ولی اون دیم
ولی اون دیم همین دیم بَ
بُخواندیم و بُنالُستیم
مینی رازَ کسی دانَه، که اون دیمُم وَگُردانه...

برشی از شعر زیبای کتیبه از زنده یاد مهدی اخوان ثالث

         وَگُردان: فرشید فلاحی از اهالی کولج طالقان

سیزده به در بارانی

خداجان، سِیل بیامه... ایسه وَسته... همه جا رُندُک مینَه!

 

مینی یاد دَباشه کو یه کار نُکُنُم که به قانونِ زیمین بَربُخوره!

طبیعت دِ مراقبت کنیم

 

شکوفه‌های دیارم... عکس از: محمد آقابراری، وشته طالقان

 

آها عزیزجان... تا شقایق دَرَه زیندیگی باید کُرد!

 

این سَبزه واشان، گُرَه بِزیَن داره!... عکس از: آرمین صفرزاده

 

طالقانی درجی

مجموعه عکسهای شهریورماه 97 درجی

یه خُجیرِ روز... یه خُجیرِ حس...    همه دی خاطُره دارُن

 

ای خداجانی که بی منّت، مایی روز رِ هامیدی یِی، ایمروز دی رحمت و فضل و هدایَتِته مایی روزی گَردان. قشنگه صُبحتان به خیر، عزیزانِ جان

 

تابُستانی آخرین روزان و سیاه دستان... یادُته؟

 

تِشی سَری مرغانه رِ بَزَن و یاعلی... بشو کارانِتی سُر... خدا به همراهت عزیزجان

 

ننه جااااااااان؟  های ننه جاااان؟  آقاجانی ایزارَ هادین، بَبُرم گُسنه نُمانه

بفرما عزیزجان، بُدا سفره بی ریامان، با لقمه محبتت تبرک گَرده. روزتان پر برکت

تَشت...  رَخت...  بَند...   پاییزی خُنُکِ هوا...  قِدیمانی یاد بخیر

تَشِ چایی و هُزار خاطُره... عکس از: حامد نجاری (روستای گوران طالقان)

لَک و لا نی که جَمع میبو....      لواشکه که پَهن میبو

#زندگی_هنو_خوشگلیاشه_داره

دَسانِته مُنو هادین... مُن شعر بلد نی یَم. ولی تی یِی دَسَکانی همراه، تا همیشه ی خدا آشُنایُم...

#زنده_باد_زبان_مادری

باز روزِ نو و روزیِ نو

خداجان تو دِ تشکر مینُم که یه روز دیگه به ما عمر هادای تا قشنگیانه بِینیم و تی یِبه بندگی کنیم

این چایی دودیِ دِبشِ قندپَلو، بعدِ یه ساعت علفچینی خِیلی می چسبه

عکس از: محمد آقابراری (روستای وشته طالقان)

کُو چَیی (چای کوهی)

تازه تازه بچینی و هامون کوهی میان دی دَم کنی... دی چی میبو

عکس از: محمد شهسواری

ویله مالان... اینانه ناخورین... زُمُستانی شین!

تازه واشانه ویل کوردین، دِریتیِین خُشکه واشی سرَ؟؟!

عکس از: خانم کاترین کمالی

«تو که ترجمان صبحی، به ترنّم و ترانه»   درِ باغِ صبح بگشا «صفِ انتظار بشکن»

حشره ای به شکل برگ

قدرتی خدا، این ته تیکه بَرگ که میبینید، در حقیقت یک حشره هست

که خلقتش اونو کاملاً برای استتار در طبیعت مجهز کرده. #طبیعت_زیبای_طالقان_جان

عکس از آقای سهراب

 

توضیح همراه گرامی درجی درخصوص این حشره:

این حشره، شکارچی دیگر حشراته. ما اونه میگیم: عروس مَلَخ اما او رِ آخوندَک و قرآن خونَک دی میگن. این حشره با حرکات موزون و چرخشی حرکت مینه، بال دی داره و پروازَم مینه.

سید مجید سیدعلیخانی (روستای سنگبن طالقان)