داری بَ (برای درخت)

🌴☀️☁️ داری  بَ

آن شو، چه شویی بَ...
خسته، ناراحت، کَرکَتال، یه داری دَم اُستام. التفات کُرد. شاخه هانشی همراه، بی ریا منه نوازش کُرد، خسته گیمِ بگیت.
روزان میشیم دار لم هامیدام. شاخه هانشی سر بُرمه میکردُم. یه مدت کارم همین بَ...
دار منی مونس و پناهگاه گردی بَ. هر وقت دلم میگیت، میشیم داری ور مینیشتُم.
دار دی بلند مغرور نفس میکشی. اویی نفسی همراه، منی وجود عطر میگیت. دار دی منی رفیق گردی بَ، منی پُشت و جان...
 زمینی بیخ و ریشه ش دِ بگیر تا شاخ و برگش، آسمانی تُک و دوست داشتُم.
با اینکه دست نداشتم، لمسش کنم. ای دست بکشم تنه شی سَر و چُشمانم دی کور بَ و  سو نُداشت بینمَش...
با اینحال، خیلی خوب و خُجیر میدانستُم که دار بَ و حُکماً یه قشنگه دار....

امشو وَختی بَرسیم وعدگاه، یه مردک حس کُردم که تبر دستشی میان دَبه و شیطانی جور میخندی... دلم لرزه بیگیت... دل...دلم  هُرّی بریت زمینی سر... مردُکی ریسه بخندین، دلمی بندِ پاره کُرد...
نمیدانم، هرچی بو بکشیم، دار دَنبه...
منِ حالیم نگردی و نفهمستم، دار بشی بَ یا...!!!؟
دار خیلی خوش داشتم...

🍃🌴 نوشته: امید.م - مهران
✍  برگردان: ابوالفضل یزدانی - خسبان
🎤 با صدای: فرشید فلاحی - کولج

دریافت لینک صوتی

عکس: فرهاد کولیوند

برای درخت

آن شب چه شبی بود!
افسرده حال و لنگ لنگان، در کنار درختی ایستادم که نوازشم کرد. شاخه سار محبتش را بی دریغ به سر و رویم بارید و از خمودگی نجاتم داد.
روزها به درخت تکیه کردم و تکیه کردم، سر بر شاخه های بلندش، اشک ریختم و مویه کردم.
مدتها درخت مأوا و پناهگاهم بود و ترس از هیچ نداشتم.
درخت پر غرور گاهی نفسی میکشید و ریه هایم را عطر آگین میساخت.
درخت دوستم بود و توانم بود. ریشه ها و ساقه و شاخ و برگش را دوست داشتم هر چند دست نداشتم تا کمی لمسش کنم و چشم نداشتم تا ببینمش. فقط میدانستم درخت بود و چه زیبا بود.

امشب اما به میعادگاه که رسیدم، مردی را حس کردم تبر به دست که میخندید. خنده هایش بند بند وجودم را آزرد و مرد رفت.
هرچه بو کشیدم درخت نبود. امشب درختم نبود، ومن ندانستم درخت رفته بود یا...
درخت رو خیلی دوست داشتم...

فریاد بی صدای من

امشب ناگفته هایم غرق می شوند در ناله های بی صدای شبانگاهی
امشب تمام کودکیم به خواب می رود
تمام سکوت و بغض های در گلو خفته ام نعره برسر می آورند
آری امشب کودتای عجیبی می کنند تنهایی های زیر خاک خفته ام
و قلم افکار، بی پروا می نویسد
خاطراتی را که روزهاست رخنه میکنند بردل و جانم
مدتیست نگاه ها هراسانند و من تنها رهگذر خیابان های زندگی ام امشب به تماشا می نشینم__¤!

✍ سیده الهام (الی) باقری، روستای ابراهیم آباد

به یاد خوشیها بخند...

اگرکُنج قلبت هزارغم نهفته
نزارخنده ازروی لبهات بیُفته
اگرکینه داری توازاین زمونه
نخورغصه وقتی خدامهربونه
اگرغصه داره شباتومیگیره
اگرناامیدی امیدت ممیره
اگربرّهٔ تو تودستای گرگِ
بازم عاشقی کن خدامون بزرگِ
منم وقت غصه چشامومیبندم
به یادخوشیهام به غمهام می خندم
می خندم که یادم بمونه همیشه
بافکروخیال،ازغَمام کم نمیشه
می خندم که دنیا پیشم کم بیاره
خداهست وقلبم چیزی کم نداره
ندارم شکایت چراشب نشینم
من ازپشت مرزهاخدارومیبینم

شبتون پرازیادخدا
آسوده بخوابیدخدابیداره

نوازش خدا

مای خدا، همونی هسته که اگه زندگی بر وفق مرادمان نَباشه، اوی سر داد میزنیم، بجای اینکه با پشت دسِمان بَزَنیم خودمانی دهنی میان
امــــــــــا او با دست مهربانش مای سری میان دَس میکشه نوازش مینه

ان شاءالله امشو با نوازش دست خدا  خوِتان بَبَرَ
شـــــــــــــــــــوتان خوش

خداجان؛
توخودت می دانی که این روزگارفرازونشیب زیادداره.
من دی می دانم که فقط تو منی پناهگاهی پس منی دسانه بِی که بجزتوهیچ کس پناهگاهم نی
 شِوتان پرازآرامش

خواهش از خدا

وقتی ما از خدا خواهش مینیم، سَرُمانَ راستا مینیم سمت آسمان
اما وقتی از آدُمان خواهش مینیم، سَرُمانَ جیر مینگنیم
انگار آدُمانی گوش، اوشانی پای بُن دَرَه
پس خیلی تعجب نکنین اگه بعضی موقان مای صدارَ نمیشنواُن
به امید یه فردای از امروز بهتر
شوتان خوش

تو ماه هر شب منی

مُن هیچ رفیقی نمیخوام
نیاز ندارم کسی منه نوازش کنه
منی نگران باشه
منیب دل بسوجانه
منه دوست داشته بو
منی حرفانه گوش کنه
یا اینکه هیچ وقت منه تنها نندی
وقتی اینان همه یکجا تیِی وجودی میان خلاصه گردیَن

خداجان شکرت از اینکه دری تا مُن تنها نُباشم

🌛خجیران شوتان پر از آرامش

🍃 نجوای آخر شو

خداجان
وقتی متوجه گردیَم عاشق بنده های خودت هستی، منم خیلی غریبانه تیِی عاشق گردیَم

وقتی بُفَهمستم بخشنده هستی، گناه کردن د نترسیَم

تا بفهمستم وفاداری، بی وفایی کُردم

ولی هر کجا بشیَم، سرشکسته وَگردیَم

تا بَدیَم گرمی، سردترین وقتان تیِی سراغه بیتُم

ولی...
مگه تو مُن دَ چی بدیِی که همچنان میبخشی؟
منی توبه رَ قبول مینی؟
و مشتاق وگردین مُن هستی؟

با وجودِ یه اَچینی نازُنین خدا، نگرانی چه معنا داره؟

🍃🌛 شوتان پر از دلارآمی

◀️ سیدمصطفی افتخاری پراچانی

صبح نوشته های درجی - 1

سلام
خدایا مارِ ببخش اگه از خودمان جدا میبیم
تو همیشاک مای همراهی، ولی ماگاهی بی خدا میبیم
ان شاءالله امروزتانه مثل طالقانی هوا، با قلبی صافُو پاک شروع کنین و تا شو، خیر و برکت سرتان بباره
بعد دی شوتان خجیر خو بینین

متن: سیدمصطفی افتخاری
عکس: پری یگانه فر

بهشتِ رو زیمین مای طالقانَه
بهشت خودوش بگوت، نیار بُهانه

هرچه زودتر بشن بهشتِ بینن
ماهِ اردیبهشت هرکی میتانَه


شعر: سیدمصطفی افتخاری، پراچان
عکس: سید عباس افتخاری، پراچان

گاهی وقتان فکر مینیم خدا ما رَ فراموش کُردیه، مای صدا ر َنمیشنواَ، یا دی ما رَ دوست ندارَه
ولی خبرنداریم همین نفسی که الان میکشیم، گتَّرین دلیلی هسته که ثابت مینه خدا همیشاک مار َدوست دارَه

شوتان خوش، خجیره خو بینین

ارسال متن: سیدمصطفی افتخاری
ارسال عکس: سجاد آقابراری

خیلی فرقه بین باخدا بیَن وُ ناخدا بیَن
می دانی چیدانی؟
چون اولی آدمی دلَ آرام مینه
ولی دومی آدمی دلَ آشوب

پس هر صبح روزتَ با اولی شروع کن

سلامی به دلارامی خدا
به شما خجیرای باخدا
صبحتان بخیر

خدایا تو آن سر دَری، یه نگاه کن بین مای انصافه نمینی؟
آخه ما نمیدانیم انصافمان کجه بش!
همش تی دَس دِ شکایت داریم.
میگن بخشش از بزرگانه
پس مار ِببخش گت ترین بزرگان
تا شوکیمانه با آرامش صُبح کنیم

شوتان خوش دوستان

ارسال متن: سید مصطفی افتخاری
ارسال عکس: پری یگانه فر

خدا رِ بگوتُم: خدایا عزیزترین بندگانت کیان هستُن؟
خدا بگوت: اونانی که میتانُن تلافی کُنُن
اما بخاطر مُن، می بخشُن.

امروز بخاطر خداجانمان همه ی بنده هاشو  ببخشیم تا بخشش و بخشایش بی انتهای خداوندیش شامل حالمان گرده.

سلام و صبح زیباتان بخیر

ارسال متن: سید مصطفی افتخاری
ارسال عکس: الهه تاجدینی