طنز طالقانی: غذای اضاف!

شُمایی خانه دی اینجوریه؟

مایی خانه‌ای میان، هر چی اِضاف میا

مینگـَـنُن مینی پیش و میگوئَن: کُفت کُن!  حَروُوم میبو!

درجی: دریچه ای رو به طالقان جان

هامون طو که پنجره رِ وا مینی

رو به سویِ روشُنی و اَفتو...

درجی ر دی وا کُن

به سویِ طالقان جانِ درخشان و زیبا

 

درجی: دریچه ای رو به فرهنگ، زبان، خاک و مردم طالقان

عکس از: سعید ملک کیانی

کُوکِ خوشبختی

سلام صبح به خیر عِزیزان

ایلاهی کُوکِ خوشبختی، شُمایی بوُمی سَر بُخوانه

عکس از: مهرداد تاجدینی

یادی از رانندگان زحمت‌کش طالقان

در این شب جمعه، یادی می‌کنیم از عزیزانِ خفته در خاک،

مخصوصاً رانندگان طالقان

که عمری با صبوری، سختی‌های جاده را برای رساندن ما به دیارِ قشنگمان، تحمل کردند.

 

 

خاطره‌ای از اتوبوس‌های طالقانِ قدیم:

خیلی وَچه بی یَم... (حدود شصت سال پیش) تازه اتوبوس بنز بیامه بَه طالُقان

یگروز دبی یِیم بشیم کَرُج، اتوبوسه سُوآر گِردی یِیم

یگ جوانکی بَه که شوفر اونه ر تَهِ اتوبوس جا بُدا

او اعتراض کُرد: چُبه خودتی فامیلانه بَنُشتای صندلیانِ جِه‌لُو..  ما ر برساندی عقب؟

شوفر دی بگوت: قال نُکُن پُسر جان و بِنیش جاتی سَر.. اتوووسش بُـنزه!  عقب جِه‌لو نُداره!

 

نقل خاطره از آقای اکبر شعبانی، از اهالی روستای صمغ آباد

عکس از آقای کیوان محمدی

قدیمی مثلان

 

ضرب المثلی دَره که میگو:

 یکی به نَحل (نَعل) می‌زنه یکی به میـــخ!

 که معنی و مفهومیش میبو:

 دوپهلو و دور جور گَپ بِزیَن. کلامِ بینابین و ناواضح، مراعات هر دو طرف رو کردن و مقصود خود را در لفافه بیان نمودن.

طالقانی درجی

اهلِ طالقانِ زیبایَم...

عَکسه نشانُش هادام

بگوت: خدایی خیلی قشنگه...

با غرور، سَرمه جوعَر بیوردُم و بگوتم:

میـنی نـازنیـن دیـآره...!

 

عکس بالا از: امیر رجبی

بُلند داد میزَنُم هرکی بُدانه            که هرچی که گَرستُم بی وَهانه

خودُم هیچ و خودُم هیچ و خودُم هیچ                هَمُّوش از خاکِ پاکِ طالقانه

شعر از: استاد ناصر میرچی، از اهالی روستای میر طالقان

عکس از: خانم مهتا قاضی، از اهالی روستای حسنجون و سیدآباد طالقان

چایِ ننه و غم ایام!

نَنه جان...

یه چایی بیور...

غمِ ایامه بَشوره بَبوره...!

عکس بالا از: سعید ملک کیانی

زندگی رواج عزیزان...

سیر طالقان

هِندی اَخلاطه بِخر

امّا

طالقانی سیر دی یادُت نُشو...

عکس: آقای ادیبی از روستای دیزان طالقان

رَحم

یه نَقلُک قدیمی میگو:

زمان یکی از پیغمبران، اندی مردم گناه و بدی کوردون، خدا قاهرُش بیگیت و به پیغمبر بگوت:
بَشو به قومُت بگو آماده گردُون، میخوا قحطی بیا...

پیغمبر بیامی و به مردم خبر قحطی رِ هادا.

مردم دی دست به کار گِردیَن و دیوار خانه هاشانه سوراخ کوردون تا وقتی قحطی بیامَه، راحت بتانُن همدیگه ای خانه بَشون و به هم کمک کُنُن.

یه مدت بُگذُشت و قحطی نیامه!

پیغمبر بَش خدا دِ سوال کورد: چُبَه بلا و قحطی نمیا؟

خدا بگوت: وقتی مینی بنده گان اینجور همدیگه رِ رحم مینُن، مُون کو ارحم الراحمینوم چطو اوشانه رحم ناکنوم؟!

خلاصه که عزیزجان
ما اگه همدیگه ر رحم ناکنیم، خدا دی رحممان نمینه...
این روزان که گرانی بیداد مینه، خودمان به خودمان رحم کنیم
بَلکَم ارحم الراحمین دی رحمش بیا و بلاهانه مایی سر دِ رد کنه
ایلاهی آمین

TaleghaniDarji
تهیه شده در گروه تولید محتوای درجی

عکس از: Inan Kaluoncu

آزادی کودک

بی یَلیم یالانِمان وَچگی کُنُون

در دنیایِ واقعی

با وازیانِ واقعی

و هَم‌وازیانِ واقعی

 

اوشانِه که وَرگِ گلی جور لَطیفُن

با تکنولوجی و مَجازیاتِ زُمُخت اسیر ناکُنین!

 

روزگارتان خوش بَبه کانُوم