شعر سمنو پزان
به هنگام بپتن سمنو، دُتران میخوانُن:
ننه جان، مُن سمنو می‌خوام - یار شیرین دهنو می‌خوام
عاشُقم مُن به لقای سمنو - سر و جانُم بُه فدای سمنو
سمنو خوب تر از جان مُنه - سمنو شیره دُندان مُنه
مُن که در تی یِی مطبخ آشپزُم - سمنو رِ به چه شکلی بپچُم؟
ننه جان ارثِ به اولاد هادین - سمنو رِ تو به مُن یاد هادین
ننه کان میخوانُن:
دُتر ای ماه پسندیده ی مُن - ای دیمُت روشنیِ دیده مُن
سمنو کار تو تنها نی کو – قُزان و چَمچه در این جا نی کو
اوُلاً قُزان مسی میخواهه – سَبزه گندمِ نورسی میخواه
جمع باید بکنی مردم رِ – اُو باید بَکشی گندم رِ
ذره‌ای خاک نشو داخلِ دیگ - چُشم ناباک نِینه دُلِ دیگ
جمع گردُن زنکانِ شاخه نبات - دور دیگِ سمنو با صلوات
بنشینن همه، تسبیح به کف - پیش دیگ سمنو صف در صف
سمنو رخت به مینو بَکشه - مَلَک از اوج فلک بو بَکشه
تا که دیگ سمنو جوش کنه - عَم قِزی، خاله قِزی، نوش کنه
